Van nature ben ik zorgzaam. Ik paste me aan mijn gezin , mijn man , aan alle mensen en aan het eind van de dag, dacht ik: ‘wat heb ik voor mijzelf gedaan?’

Ik was makkelijk, meebuigend, paste mij graag aan, aan de wensen van anderen. Ik zocht de minste weerstand op. Ondanks dat het voor mij wel eens wrikte of dat het mij in spagaat bracht. Ik wist dat ik een hoge draagkracht had, dus dat ik het wel zou redden.

Ik voelde mij altijd ‘het zusje van..’ een ‘meisje’. Ik begon het patroon te herkennen, waar dat vandaan komt.

Ik zocht waardering van buitenaf, ik kon het niet van binnenuit halen.

Ik kwam erachter dat ik hoogsensitief ben en ook wel introvert. Zag dat eerder als een nadeel en bokste er tegenop. Ik omarm nu de voordelen er juist van.

Perfectionisme zat mij in de weg. Ik vroeg altijd het hoogst mogelijke van mijzelf.

De lat hoog leggen, het zelf niet goed genoeg vinden, hield me klein en onzeker.

Daardoor zocht ik erg mijn grenzen op, wat erin resulteerde dat ik niet goed voor mijzelf zorgde en er aan onderdoor ging.

Mijzelf waarderen zoals ik ben, van binnenuit liet mij stralen, maakt mij krachtig en minder perfectionistisch. ‘Ik ben genoeg’.

Nu ik mijn eigen gedrag beter begrijp en herken, laat ik me niet meer van de kaart brengen door het gedrag van een ander – ik begrijp het beter.

Dat ik mijzelf omarm, mijzelf ‘genoeg’ vind, dat geeft mij juist vleugels om mij verder te ontwikkelen vanuit mijn intuïtie.

Jeetje wat ben ik serieus: ‘ik mag het leven meer als een spel zien’. Dus mijn gevoel volgen en ga doen!

Ik mag spelen en daarin mag ik winnen en verliezen. Uit mijn comfortzone is zo spannend, maar ook zo leuk!

Mijn kinderen zijn mijn grootste spiegel. Ik herken mijzelf in hun.  Ik wil ze leren en helpen grenzen te verleggen, daarin mag ik zelf soms ook grenzen verleggen.