Tijdsnood?! Nee hoor, ik ben gewoon een kei in plannen..

Vorige week had ik het er al even over… Dat het omgaan met tijd soms nog best wel een dingetje is , maar dat mijn kinderen een grote inspiratie zijn om helemaal in het ‘nu’ te leven. Zo stimuleren ze mij ook om tijd goed te indiceren, zodat we overal in alle rust naar toe kunnen gaan…

Ik maak het mijzelf soms best wel moeilijk, het plannen van tijd/ een indicatie van tijd: het is niet mijn sterkste punt, geen favoriet. Voor mijzelf lukt het dan vaak nog wel redelijk: het indiceren van tijd om vervolgens op tijd op mij afspraak te komen. Maar met kleine kinderen is het nog wel weer een grotere uitdaging. Tenminste voor mij wel..

Je herkent het misschien wel.. Net te weinig tijd genomen in de ochtend, voordat ze naar school moeten. En dan heeft de jongste nog net even een natte broek, waardoor je in tijdsnood komt.

Ik voel die tijdsnoot dan vervolgens ONTZETTEND. De stress slaat toe en er begint een neiging op te komen dat ik wil gaan mopperen en dat ik geen geduld heb om 3 x op een begripvolle, geduldige manier te vragen of ze de jas aan willen doen. Mijn kinderen niet… Die voelen die tijdsnood niet. Want ja, ‘joehoe!’, ze hebben geen idee en leven in het moment: ze weten wel dat ze een keertje naar school moeten, maar dat we nog maar een paar minuutjes hebben.. Ze hebben geen idee..

Vervolgens is natuurlijk alles net gelukt, maar die relaxte moeder was ik even niet meer.. DUS: - Ik ben kritisch naar mezelf: want ik wil voldoende ruimte hebben om relaxed te blijven als er onverwachte gekkigheden gebeuren. Zodat het niet meer aan de orde is, dat het stressniveau voor mijzelf zo hoog is.

- Ik wil ze leren dat ze voldoende tijd indiceren zodat ze ruim op tijd zijn voor hun afspraak, zodat ze alles op een prettig tempo kunnen doen.

- Dat ze niet het gevoel hebben dat ze alsmaar door ‘moeten’ in een hoog tempo, maar dat je alles inderdaad met alle aandacht kan doen (zoals hun van nature in zich hebben).

- Natuurlijk mogen die kids ook zien dat ik ook wel eens fouten maak en hoeft alles niet perfect, dit bespreek ik ook met ze.

- Elke keer gaat het beter en beter. Ik leg aan ze uit, wanneer het mis gaat of anders verloopt dan dat ik wil en ik ook een mens ben die fouten maakt.

DUS: op naar de volgende keer! En het gaat vast alsmaar beter en beter.. 😊